سلنیوم فرایند پیری را کند می کند؟ - ایران 20 دانلود

سلنیوم یک ماده معدنی کمیاب است، به این معنی که بدن فقط به میزان بسیار کمی به آن نیاز دارد. سلنیوم به طور طبیعی در بسکمک از خوراکی ها وجود دارد و به عنوان مکمل غذایی نیز موجود است. بیشتر سلنیومی که از رژیم غذایی دریافت می کنیم در بافت عضلانی ذخیره می شود، با این حال تیروئید بالاترین غلظت سلنیوم را دارد.

سلنیوم یک جزء مهم از آنزیم ها و پروتئین ها - معروف به سلنوپروتئین ها - است که نقش مهمی در تولید مثل، متابولیسم هورمون تیروئید و سنتز DNA دارند. سلنوپروتئین ها همچنین به عنوان آنتی اکسیدان های قوی عمل می کنند که به محافظت در برابر ذرات آسیب رسان در بدن به نام رادیکال های آزاد کمک می کنند.

پیری بیولوژیکی فرآیند پیچیده ای است که شامل آسیب مولکولی، عدم تعادل متابولیک، تغییرات سیستم ایمنی و افزایش حساسیت به عوامل استرس زای محیطی و بیماری است.

بر اساس نتایج یک مطالعه در سال 2018، سلنیوم می تواند با پیری مبارزه کند و از مسائل سلامتی مرتبط با افزایش سن، مانند بروز تومورها، ابتلا به بیماری های قلبی عروقی و اختلالات عصبی-روانی پیشگیری کند. برخی از محققان همچنین بر این باورند که سلنیوم می تواند التهاب مزمن را که ارتباط نزدیکی با افزایش سن دارد، کاهش دهد.

بر اساس نتایج برخی مطالعات سلنوپروتئین ها، عامل اولیه بسکمک از فواید سلامتی ناشی سلنیوم است. کارشناسان همچنین بر این باورند که سلنیوم با تحریک آنزیم های آنتی اکسیدانی وابسته به سلنیوم گلوتاتیون پراکسیداز (GPx) و تیوردوکسین ردوکتاز (TDR) از پوست در برابر استرس اکسیداتیو فرابنفش (UV) محافظت می کند.

علاوه بر این، یک مطالعه نو در سال 2020 نشان داد که افزایش مصرف سلنیوم در رژیم غذایی با طول تلومر های بلندتر مرتبط است. این مطالعه نشان داد که هر 20 میکروگرم افزایش سلنیوم غذایی با 0.42 درصد طول تلومر بیشتر در شرکت کنندگان بالای 45 سال مرتبط است.

تلومر ها کلاهک های محافظ هستند که در انتهای کروموزوم های ما قرار دارند و بر سرعت پیری سلول ها تأثیر می گذارند. برخی از کارشناسان طول تلومر را به عنوان یک نشانگر زیستی برای پیری در نظر می گیرند.

محققان همچنین معتقدند که سطوح بالاتر سلنیوم با افزایش طول عمر مرتبط است. مرگ و میر ناشی از همه علل در افراد مسنی که سطح سلنیوم پایینی دارند به طور قابل توجهی بیشتر از افراد مسنی است که سطح سلنیوم آن ها بالا است. به عنوان مثال، به نظر می رسد که افراد 100 ساله اغلب سطوح سیستمیک سلنیوم و آهن بالاتری دارند در حالی که این افراد سطح مس کمتری نسبت به سایر افراد مسن دارند.

سلنیوم همچنین ممکن است نقش مهمی در محافظت در برابر برخی بیماری های مرتبط با افزایش سن داشته باشد.

نتایج یک متابررسی نشان داد، افرادی که سطح سلنیوم کمتری دارند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری عروق کرونر قلب قرار دارند. در مقابل، بررسی کارآزمایی های که فقط از مکمل های سلنیوم برای پیشگیری اولیه از بیماری های قلبی استفاده می کردند، هیچ اثر آماری معنی داری از سلنیوم بر روی حوادث قلبی عروقی کشنده و غیرکشنده نشان نداد.

تصور می شود که سلنیوم به دلیل توانایی در محافظت از سلول ها در برابر آسیب DNA و جهش ممکن است در پیشگیری از ابتلا به سرطان نقش داشته باشد. با این حال، شواهد پیرامون این موضوع متناقض است.

سلنیوم نقش مهمی در عملکرد تیروئید دارد. برخی از مطالعات نشان می دهد که داشتن سطوح مطلوب سلنیوم می تواند از ابتلا به بیماری تیروئید محافظت کند و سلامت کلی را حفظ کند.

از آنجایی که سطح سلنیوم در سرم خون با افزایش سن کاهش می یابد، کمبود سلنیوم می تواند با کاهش عملکرد مغزی مرتبط با سن مرتبط باشد. با این حال، تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه آیا مکمل سلنیوم می تواند به درمان یا پیشگیری از کاهش شناختی مرتبط با افزایش سن در افراد مسن کمک کند، مورد نیاز است.