خونگرمی این هیولا را در آب ایجاد کرد!، عکس - ایران 20 دانلود

شواهد تازه نشان می دهد مگالودون (Otodus megalodon) تاحدودی خونگرم بود. پژوهشگران اخیرا در مجله PNAS گزارش کردند که آثار شیمیایی برجای مانده در فسیل دندان های مگالودون نشان می دهد دمای بدن این کوسه باستانی نسبت به آب های اطرافش بالاتر بود. به گزارش ساینس نیوز، تجزیه وتحلیل کربن و اکسیژن در دندان مگالودون و کوسه های زنده و منقرض شده دیگر نشان داد دمای بدن این کوسه غول پیکر حدود 7 درجه سانتیگراد گرم تر از دمای تقریبی آب دریا در آن موقع بود.

ویژگی خونگرم بودن ممکن است مانند شمشیر دولبه عمل نموده باشد. این خصوصیت ممکن است به مگالودون یاری نموده باشد تا به شکارچی رأس هرم تبدیل گردد و طول آن به 20 متر برسد و آن را به یکی از بزرگ ترین گوشتخوارانی تبدیل نموده باشد که تا به حال روی زمین زندگی نموده است.

اما اشتهای وحشتناک این کوسه ممکن است درنهایت به نابودی آن یاری نموده باشد. رابرت ایگل، دانشمند زیست زمین شیمی دریایی از دانشگاه کالیفرنیا لس آنجلس می گوید داشتن جثه بزرگ هزینه متابولیک به همراه دارد: بدن های بزرگ تر به غذای بیشتر احتیاج دارند و کوسه های بزرگ ممکن است با تغییر اقلیم و کمیاب تر شدن غذا در معرض انقراض قرار گرفته باشند.

مگالودون (در مرکز این تصویر در حال شکار فوک) خونگرم تر از کوسه سفید بزرگ (بالا سمت چپ) بود. خونگرم بودن ممکن است به این کوسه یاری نموده باشد به جثه بزرگی دست پیدا کند، اما درنهایت با کاهش منابع غذایی موجب نابودی آن نیز شده باشد.

پستانداران به خاطر توانایی افزایش نرخ متابولیسم و حفظ دمای بدن حتی در محیط های سردتر معروف هستند و این صفت خونگرم بودن نامیده می گردد. اما بعضی از تبارهای ماهی های زنده و منقرض شده خصوصیت خونگرمی منطقه ای را دارند؛ به این صورت که دمای بعضی از قسمت های بدن خود را بالاتر از دمای محیط اطراف حفظ می نمایند. بسیاری از کوسه سانان (گروهی که شامل گونه هایی مانند کوسه ماکو و کوسه سفید بزرگ می گردد) دارای این توانایی هستند.

جک کوپر، دیرین زیست شناس دانشگاه سوانسی ولز که در مطالعه تازه مشارکتی نداشت، می گوید: خونگرمی منطقه ای، یکی از دو مسیر تکاملی شناخته شده به سمت دستیابی به جثه بزرگ در کوسه ها است. مسیر دیگر تغذیه به روش پالیده خواری است که کوسه هایی مانند کوسه نهنگ ها از آن استفاده می نمایند.

دانشمندان مدت ها است براساس شواهدی مانند تخمین شکل بدن و بعلاوه سرعت احتمالی شنا و انرژی مورد احتیاج آن فکر می کردند مگالودون دارای خصوصیت خونگرم بودن منطقه ای بود. بعلاوه این کوسه دارای محدوده جغرافیایی پهناوری در سراسر دنیا بود و در آب های سرد و بعلاوه در آب های گرم شکار می کرد که حاکی از خونگرم بودن آن است.

مطالعه اخیر کوپر و همکارانش که بدن کوسه را به شکل سه بعدی مدل سازی کرد، تخمین زد که مگالودون بالغ ابرشکارچی اقیانوس پیمایی بود که می توانست سریع تر از تمام گونه های زنده کوسه شنا کند و طعمه ای به میزان بزرگ ترین شکارچیان امروزی را به طور کامل بخورد.

ایگل می گوید سؤالی که وجود دارد، این نیست که آیا مگالودون واقعاً خونگرم بوده یا نه، بلکه این است که تاچه حد خونگرم بوده! پژوهشگران دراین باره کنجکاو بودند که دمای بدن این کوسه با دمای بدن کوسه سفید بزرگ (Carcharodon carcharias) که در اواخر دوره حکمرانی مگالودون ها ظاهر شد، چه تفاوتی داشت.

مگالودون حدود 23 میلیون سال پیش ظاهر شد و چیزی حدود 3.5 میلیون تا 2.6 میلیون سال پیش منقرض شد. کوسه های سفید بزرگ درحدود 3.5 میلیون سال پیش ظاهر شدند و بر سر غذا با عموزاده های بزرگ خود رقابت می کردند. یکی از فرضیات دانشمندان این است که این رقابت در انقراض مگالودون نقش داشت. تغییرات اقلیمی در دوره پلیوسن (5.3 میلیون تا 2.6 میلیون سال پیش) به کاهش جمعیت پستانداران دریایی منجر شد که منبع غذایی اصلی برای هر دو کوسه به شمار می رفتند. ایگل می گوید: ٰکارچارودون ها (کوسه های سفید بزرگ) بسیار کوچک تر بودند و باقی ماندند، درحالی که اوتادوس منقرض شد. کارچارودون ها احتمالاً برای حفظ نرخ متابولیک خود به غذای کمتری احتیاج داشتند.

پژوهشگران برای به دست آوردن شواهد مستقیم تر از دمای بدن این کوسه ها و درک بهتر متابولیسم آن ها به تنها فسیل هایی که از این کوسه ها بر جای مانده، یعنی دندان هایشان، روی آوردند.

دندان های فسیل شده اطلاعات محیطی فراوانی را ارائه می دهند. مینای دندان حاوی شکل سنگین و سبک یا ایزوتوپ های کربن، اکسیژن و سایر عناصر است و فراوانی نسبی این ایزوتوپ ها با دمای بدن ارتباط دارد.

ایگل و همکارانش از تکنیکی استفاده کردند که فراوانی ایزوتوپ های سنگین متصل به سایر ایزوتوپ های سنگین (اشکال سنگین کربن و اکسیژن) پیوند شده به هم را به عنوان نوعی دماسنج ژئوشیمیایی باستانی آنالیز می نماید. فراوانی این پیوندها فقط تحت تأثیر گرما قرار می گیرد و نسبت به استفاده از فراوانی ایزوتوپی یک عنصر، دماسنج واضح تری ارائه می نماید.

پژوهشگران از تکنیک مذکور روی دندان های کوسه های مختلف و بعلاوه فسیل سایر معاصران باستانی آن ها مانند نهنگ ها و نرم تنان استفاده کردند (نرم تنان کاملاً خونسرد هستند و دمای آب اقیانوس را نشان می دهند).

داده ها نشان می دهند هر دو کوسه تاحدی خونگرم بودند. میانه دمای بدن مگالودون بالاتر از آب های اطرافش بود و بعلاوه از میانه دمای بدن کوسه سفید نیز بالاتر بود (میانه دمای بدن مگالودون حدود 27 درجه سانتیگراد و میانه دمای بدن کوسه سفید حدود 22 درجه سانتیگراد تخمین زده شد). البته هیچ یک از این کوسه ها مانند پستانداران دریایی نظیر نهنگ های گروه آب بازسانان دندان دار و آب بازسانان بی دندان خونگرم نبودند.

کوپر می گوید: دمای بدن بالاتر مگالودون به او اجازه می داد سریع تر و بیشتر شنا کند و شانس خود را برای مواجهه با طعمه افزایش دهد؛ اما اگر دسترسی به غذا کاهش پیدا می کرد، مگالودون نمی توانست احتیاجهای انرژی بالای خود را برآورده سازد. این احتمال وجود دارد که وقتی در حدود 3 میلیون سال پیش، تغییر سطح آب دریا در دوره پلیوسن به کاهش غذای کوسه ها منجر شد، مگالودون ها به خاطر گرسنگی به انقراض کشیده شدند.

ایگل و همکارانش در حال آنالیز این موضوع هستند که آیا خونگرم بودن مگالودون اول رخ داده یا اینکه شرایط شکارچی رأس هرم غذایی آن. ایگل می گوید: برای اینکه جثه شما تا این حد بزرگ گردد، به سطح تغذیه ای بالا احتیاج دارید. اما آیا برای رسیدن به آن سطح تغذیه ای بالا (شکارچی رأس هرم غذایی) به خونگرم بودن احتیاج است؟ امیدواریم با آنالیز بیشتر این داستان تکاملی را روشن کنیم.

227227