هیچکس تختی نمی گردد - ایران 20 دانلود

به گزارش خبرنگاران، هر ساله آمدن و رفتنش را پاس می داریم تا در روزگاری که سخت محتاج مروت و جوانمردی است، به داشتن پهلوانی مرد و مردم دار ببالیم، پهلوانی که شعار نداد، نقش بازی نکرد، در خلوت همان بود که در عیان و این شد راز جاودانه شدنش.

غلامرضا تختی پنجم شهریور ماه سال 1309 در محله خانی آباد در جنوب تهران، چشم به دنیا گشود، به عشق مردم پنجه در پنجه حریفان انداخت و بارها از سکوهای افتخار بالا رفت، او مدال هایش را از مردمی می گرفت که حتی باخت و شکست دنیا پهلوانشان را پیروزی می دیدند و پرشورتر از همواره به استقبالش می رفتند. چه در میدان مبارزه و چه در کوچه و بازار مردانگی و مردمداری را از یاد نبرد و برای دریافت پست و قدرت به هر شیوه ای متوسل نشد. تختی همه ثروتش را برای مردم داد تا خنده ای بر لب یتیمی بنشاند و گرفتاری را شاد کند؛ این بزرگ ترین ثروت برای او بود.

دنیا پهلوان تختی یک مدال طلا، دو نقره و یک مقام چهارمی المپیک، یک طلا و دو نقره قهرمانی دنیا به همراه طلای بازی های آسیایی را در کارنامه زرین و پرافتخار خود دارد، هر چند این ویترین پر مدال بارها اشک شوق را بر چشمان مردم جاری کرد و به عشق افتخارآفرینی پهلوانشان به کوچه و خیابان ریختند، اما این مدال ها هچون ذره ای بود در مقابل دریای مروت و مردانگی تختی، که اگر این نبود شاید پس از نیم قرن از پرکشیدنش دیگر دنیا پهلوانی نبود و حتی مردانگی و مروتی.

تختی زمینی نبود، وقتی عرصه را بر او تنگ کردند، دیگر نمی توانست مثل همواره جوابگوی نیازهای مردمش باشد، مردمی که دل بر او بسته بودند و تختی امیدشان بود، همین بزرگ ترین عامل رفتن و پرکشیدنش شد در 37 سالگی؛ در اوج محبوبیت و در اوج تنهایی!

اگر امروز هم مثل 9 دهه پیش آمدنش را پاس می داریم و همچنان از عمق وجودمان دوستش داریم، ذره ای سرخوش مدال هایش نیستیم که اگر این بود امروز تختی های زیادی داشتیم که به بودنشان ببالیم. امروز بیش از همواره تختی را نیازمندیم.

89 سالگیت مبارکغلامرضا!